اهمیت مشارکت پدر در مراقبت و تربیت کودک

وظیفه پدر در تربیت کودک : وظیفه ی پدری قبل از تولد کودک شروع می شود. پدر ممکن است چنین بپندارد که همسرش، طی دوران بارداری باید به تنهایی پذیرای کودک باشد و تا وقتی که کودک به دنیا نیامده است، او هیچ نقشی در این زمینه ندارد. این نظری نادرست است! همان طور که مادر مواظب کودکی است که در شکم خود دارد، شما نیز به عنوان پدر کودک باید مواظب مادرش باشید. هرکاری که از دست شما برای همسرتان بر می آید تا او دوران بارداری سالمتری را بگذراند، به گونه ای غیر مستقیم در سلامت کودکتان تاثیر خواهد داشت.مطالعات مبتنی بر شواهد بیانگر این هستند که پدرانی که با کودک خود صحبت کرده و با دستهایشان او را پیش از تولد نوازش کرده اند اذعان می کنند که با کودکان خود پیش از تولد و بعد از آن احساس صمیمیت بیشتری دارند.

پدران را غالباً به عنوان کسانی که(در امر مواظبت از نوزاد) نیت خیر دارند اما در کارشان چندان موفق نیستند توصیف کرده اند.در دوران نوزادی،مادران به عنوان تنها پرورش دهندگان کودک تلقی می شوند ونقش اساسی پدران را مواظبت از مادری می دانند که کار رسیدگی به امور کودک را به عهده دارد.

کار پدران در دوران پس از تولد ممکن است از کار مادران سخت تر باشد

مطالعات نشان می دهد که پدران نیز در کار بچه داری خوبند! پدرانی که این فرصت به آنها داده شود که نقش فعالی در ایجاد همبستگی و رسیدگی به کارهای نوزاد داشته باشند، ثابت کرده اند که در امر بچه داری و پرورش کودکان چیزی از مادران کم ندارند. مطالعات انجام شده در خصوص این پدران دال بر این امر بوده است که آنها نیز به همان اندازه مادران،نوزادشان را نوازش کرده، به آنها نگاه کرده،با آنها صحبت کرده و آنها را می بوسند.

مطالعه بیشتر : مشاوره کودک و نوجوان

کار پدران در دوران پس از تولد ممکن است از کار مادران سخت تر باشد. پدران دو وظیفه را به عهده دارند: 1)مستقیماً از نوزادشان مواظبت کنند؛ 2) با مراقبت کامل از مادر به طور غیرمستقیم از کودکشان مراقبت نمایند.

ایجاد محیطی مناسب و مطمئن در دوران پس از تولد نوزاد با دانستن این مطلب شروع می شود که مادر و کودک چگونه به هم پیوند می یابند. ایجاد پیوند بلافاصله پس از تولد همچون چسبی معجزه آسا نیست که مادر و کودک را تا ابد به هم پیوند دهد. ایجاد همبستگی صرفاً به ارتباط بین والدین و کودک شروعی مناسب می بخشد.والدین حداقل به دو هفته تماس نزدیک با نوزادشان احتیاج دارند تا بتوانند پیوند خود را با کودک بنا نهند.تلاش پدر در ایجاد محیطی مطمئن و آرامش بخش نقش مهمی در پیوند مادر و نوزاد ایفا می کند. راههایی که به عنوان پدر می توانید به این پیوند عمیق مادر و کودک در ماههای نخست بعد از تولد کمک کنید از قرار زیر است:

-آماده سازی آشیانه: مسئولیت کار خانه رابرعهده بگیرید، چنانچه این کار برایتان مقدور نیست، از کمک دیگران استفاده کنید.

-به همسرتان بیشتر خدمت کنید: دوران بعد از زایمان زمانی است که شما باید به همسرتان خدمت کنید.

-از همسرتان در مقابل بازدیدکنندگانی که افکار نفی دارند محافظت کنید: وی را در مقابل بازدیدکنندگانی که نیت خیر دارند اما افکار منفی آنان هماهنگی شما را بر هم می زند محافظت کنید.

-حساس باشید: بسیاری از زنانی که برای اولین بار مادر می شوند میل ندارند خواسته های خود را مطرح کنند زیرا از آن بیم دارند که مبادا در نظر همسرشان ضعیف جلوه کنند یا یک مادر کامل نباشند. پدران گاهی مجبور می شوند که خواسته های همسر خود را حدس بزنند.

-اگر همسرتان بیش از حد توانش کار می کند، خودتان مسئولیت برخی کارهایش را برعهده بگیرید

– در این دوره از دیگر فرزندان خود مراقبت کنید.

نقش پدر در تربیت کودک از تولد تا یک سالگی

تربیت کودک از نخستین ماه های زندگی او شروع می شود. تربیت اساساً نوعی از رفتار با کودک، و ایجاد فضایی در خانه شماست که ضرورت تنبیه را کم می کند. اگر در ماههای اولیه وقت زیادی را با کودکتان بگذرانید، نحوه عمل، تواناییها و قابلیتهایش را می شناسید؛ به شخصیت او پی می برید؛ و در مورد رفتار عادی او اطلاعاتی را به دست می آورید. با درک رفتار عادی کودکتان در ماههای اول می توانید هنگامی که بزرگتر شد و شروع به راه رفتن کرد، رفتار غیرعادیش را بهتر تشخیص دهید.

برای اینکه پدر تربیت کننده موثری باشد، باید ابتدا پرورش دهنده کودک باشد.هر چه بیشتر در مراقبت از کودک نقش داشته باشید، کودک اعتماد بیشتری به شما می کند. اعتماد اساس تربیت است. برای این که کودک به شما به عنوان فرد مسلط احترام بگذارد، باید در درجه اول به شما اعتماد کند. اینجاست که پدری که از همان ابتدا رسیدگی به امور کودکش را به عهده داشته است، نتیجه کارش را می بیند.وقتی کودک به شما اعتماد کرد، به شما به عنوان فرد دارای قدرت و اختیار، احترام بیشتری خواهد گذاشت. ایجاد اعتماد میان پدر و فرزند در سال اول زندگی، آغاز تربیت است. زمانی که کودک گریه می کند و پدر فوراً نسبت به گریه او واکنش نشان می دهد و بغلش می گیرد و اسباب راحتی او را فراهم می آورد، این ممکن است اولین «اقدام تربیتی»پدر باشد.کودک می آموزد که در خانه ای است که پدر نسبت به نیازهایش حساس است.

تبدیل شدن به پدری پرورش دهنده و درگیر در مراقبت از کودک در سال اول زندگی او، زیربنای خوبی برای تربیت در سایر مراحل رشد کودک به وجود می آورد؛ این کار به کودک می آموزد تا به پدرش به عنوان شخصی قدرتمند و مورد اعتماد احترام بگذارد.

نقش پدر در تربیت کودک نوپا

نقش پدر در تربیت کودک در سال اول زندگی، اساساً رسیدگی به اوست.در سال دوم، در مرحله نوپایی، نقش پدر به عنوان فرد دارای قدرت و اختیار و طراح محیطی امن برای کودک وسعت می یابد.تربیت با داشتن توقعات واقع بینانه از رفتار کودک نوپا آغاز می شود. در کودکان نوپا کنجکاوی زیادی وجود دارد که سلامت آنان را به خطر می اندازد. یکی از نقشهای پدر به عنوان تربیت کننده، محافظت کودک در مقابل رفتارهای ناگهانی اوست.

بین دوازده تا پانزده ماهگی، اغلب کودکان می توانند بفهمند که «نه» به معنای توقف کاری است که انجام می دهد، ولی به ندرت دلیل اینکه چرا نباید آن کار را انجام دهد، می فهمد. اگر کودک به لحن خاصی از صدای شما در طول بازیش عادت کند، به این کلام ناشی از نارضایتی شما که با آهنگی دیگر است حساس خواهد شد.به خاطر داشته باشید بعضی بچه ها نسبت به بچه های دیگر به زمان بیشتری برای درک مطالب احتیاج دارند.شاید لازم باشد ده بار«نه»بگویید.

رزرو وقت و مشاوره تلفنی یا واتس اپ : 09330791260

در سال دوم، منتظر کج خلقی و عصبانیت کودک نوپایتان باشید.این رفتار نامطلوب منجر به این می شود که کودک به کشف محیط خود بپردازد.انتظار نداشته باشید کودک نوپایتان بتواند درست را از غلط تشخیص دهد، یا به ایمنی کارهایی که انجام می دهد بیندیشد. او فقط می خواهد دست به عمل بزند.وقتی او را از انجام کاری منع می کنید، انتظار داشته باشید که از خود کج خلقی و عصبانیت نشان دهد.کودک هنوز توانایی بیان عصبانیتش را در قالب کلمات ندارد.بنابراین آن را در قالب اعمال با فوران احساساتش نشان می دهد.کودک با فریاد زدن و فوران احساسات در واقع به شما می گوید«کمکم کنید،کنترلم را از دست داده ام. مرا از دست خودم محافظت کنید.»بهترین کاری که می توانید بکنید حمایت از کودک در طول عصبانیتش است.آرام کردن کودک به هنگام عصبانیتش اعتماد به وجود می آورد، اعتماد اساس قدرت است، و شخصی که قدرت مورد اعتماد به حساب می آید، تربیت کننده موثری است.

نقش پدر در تربیت کودکان بزرگتر

نقش تربیتی پدر ایجاد چارچوبی است که کودک می تواند در آن عمل کند.بعضی پدرها فکر می کنند این طبیعت کودک است که اطاعت کند، چون او کودک است و شما پدر او هستید.گرچه ممکن است دوست داشته باشید که این امر حقیقت داشته باشد اما در واقع این طور نیست.اطاعت واقعی،ناشی از احترام است. احترام مبتنی بر اعتماد است و اساس اعتماد در سال اول زندگی بنا نهاده می شود.اطاعت بدون احترام به تربیت سالم منجر نمی شود.

به خصوص در مورد کودکان بزرگتر، نکته بسیار مهم این است که آنها را متوجه این مساله کنید که آنها را تربیت می کنید، چون به آنها عشق می ورزید.

مطالعه بیشتر : چه کودکانی دارای اختلال سلوک هستند؟

اینستاگرام کلینیک نیکاد